WHEN YOU WALK THROUGH A STORM,
HOLD YOUR HEAD UP HIGH,
AND DON’T BE AFRAID OF THE DARK.
AT THE END OF A STORM,
THERE’S A GOLDEN SKY,
AND THE SWEET SILVER SONG OF A LARK.
WALK ON THROUGH THE WIND,
WALK ON THROUGH THE RAIN,
THOUGH YOUR DREAMS BE TOSSED AND BLOWN…
WALK ON, WALK ON, WITH HOPE IN YOUR HEART,
AND YOU’LL NEVER WALK ALONE…
YOU’LL NEVER WALK ALONE.
WALK ON, WALK ON, WITH HOPE IN YOUR HEART,
AND YOU’LL NEVER WALK ALONE…
YOU’LL NEVER WALK ALONE.
هیچ وقت تنها نمیمونید
وقتی تو باد و توفان راه میری،
سرتو بالا نگه دار،
و از تاریکی نترس.
وقتی توفان تموم شد،
یه آسمون طلائی،
با یه موسیقی دلنواز نقره ای از یه زندگی خوش پدیدار میشه.
وقتی باد میاد راه برو،
زیر بارون راه برو،
و با وجود همه اینها رویاهات رو به باد و بارون بسپار...
حرکت کن، برو، با امید توی قبلت،
و تو هیچ وقت تنها نمیمونی...
تو هیچ وقت تنها نمیمونی.
حرکت کن، برو، با امید توی قبلت،
و تو هیچ وقت تنها نمیمونی...
تو هیچ وقت تنها نمیمونی.
-----------------------------------------------------------------------
صدای عدالت
این سروده برای کشته شدگان هیلز بورو است آن ها که به عشق لیورپول مسافت های زیادی را طی کرده بودند تا بازی تیم محبوبشان با شفیلدیونایتد را در هیلزبورو ببینند. آمده بودند که برای تیم محبوبشان سرود « هرگز تنها نخواهی رفت ...»را بخوانند اما 96 نفر از آنها برنگشتند. 96 نفر از آنها در اثر ازدحام جمعیت هرگز برنگشتند . هیچ وقت فراموشتان نمی کنیم .
the justice bell
A schoolboy holds a leather ball
in a photograph on a bedroom wall
the bed is made, the curtains drawn
as silence greets the break of dawn
در قاب عکس روی دیوار
پسر بچه مدرسه ای یک توپ چرمی را در آغوش گرفته بود
تخت و خوابی ساخته شده و پرده ها نقاشی شده بودند
هنگامی که سکوت به سپیده دم تبریک می گفت
The dusk gives way to morning light
revealing shades of red and white
, which hang from posters locked in time
of the Liverpool team of 89
تاریکی به روشنایی صبح راهی برای عبور می داد
سایه هایی از رنگ های قرمز و سفید آشکار می شدند
درست همان موقع پوستر هایی از تیم لیورپول دوره ۸۹ نمایان شدند .
Upon a pale white quilted sheet
a football kit is folded neat
with a yellow scarf, trimmed with red
and some football boots beside the bed
روی یک ملافه سفید رنگ پریده
یک دست لباس فوتبال پاکیزه تاه زده شده بود
یک دستمال زرد ، با آزین های قرمز رنگ زینت داده شده بود
و چند کفش فوتبال در کنار تخت و خواب گذاشته بود .
In hope, the room awakes each day
to see the boy who used to play
but once again it wakes alone
for this young boy’s not coming home
اتاق هر روز با امیدواری بیدار می شد تا
پسری را ببیند که مشغول بازی کردن می شد
اما به یکباره تنها بیدار گشت
بخاطر اینکه پسرک جوان به خانه برنگشته بود
Outside, the springtime fills the air
the smell of life is everywhere
viola’s bloom and tulips grow
while daffodils dance heel to toe
بیرون ، بهار هوا را انباشته کرده بود
بوی زندگی همه جا جاری بود
گل های بنفشه شکوفه داده و گل های لاله روییده بودند
هنگامی که نرگس های زرد شروع به رقصیدن کرده بودند .
These should have been such special times
for a boy who’d now be in his prime
but spring forever turned to grey
in the Yorkshire sun, one April day
این ها می بایست زمان های بخصوصی باشند
برای پسر بچه ای که آغاز راهش است
اما فصل بهار برای همیشه خاکستری رنگ شده بود
در طلوع یورک شایر ، یک روز آوریل
The clock was locked on 3.06
as sun shone down upon the pitch
lighting up faces etched in pain
as death descended on Leppings Lane
ساعت 3.06 بود
هنگامی که خورشید یک ذره خود را نشان داده بود
با روشنایی اش خطی را با درد می کشید
در آن وقت مرگ آرام آرام فرود می آمد
Between the bars an arm is raised
amidst a human tidal wave
a young hand yearning to be saved
grows weak inside this deathly cage
از میان میله ها یک دست بلند شده بود
در میان موجی از انسان
یک دست کوچک که خواستار رهایی بود
در میان این زندان مرگبار ضعیف می شد.
A boy not barely in his teens
is lost amongst the dying screams
a body too frail to fight for breath
is drowned below a sea of death
یک پسر بچه که کمتر از سنش به نظر می رسید
در میان فریادهای مرگبار گم شده بود
یک جسم رنجور می جنگید برای نفس کشیدن
غرق شده بود در زیر دریایی از مرگ
His outstretched arm then disappears
to signal thirteen years of tears
as 96 souls of those who fell
await the toll of the justice bell.
دست هایش سپس ناپدید شدند
تا نشان دهد 13 سال اشک در راه است
هنگامی که 96نفر از آنها یی که سقوط کرده بودند
منتظر به صدا در آوردن زنگ عدالت بودند
Ever since that disastrous day
a vision often comes my way
I reach and grab his outstretched arm
then pull him up away from harm.
بعد از زمان وقوع فاجعه
یک تصوبرسر راهم قرار می گیرد
من نزدیک می شوم و دست های کشیده اش را می قاپم
بعد او را از میان آسیبدیدگان بالا می کشم
We both embrace with tear-filled eyes
I then awake to realise
it’s the same old dream I have each week
as I quietly cry myself to sleep.
ما هر دو را در آغوش می گیریم در حالی که اشک چشمهای ما را پر کرده است
سپس من بیدار می شوم تا بفهمم
این همان رویای قدیمی است که من هر هفته دارم
هنگامی که خودم را آرام می کنم تا بخوابم .
On April the 15th every year
when all is calm and skies are clear
beneath a glowing Yorkshire moon
a lone scots piper plays a tune.
در 15 آوریل هر سال
وقتی که همه چیز آرام و آسمان روشن است
در زیر ماه درخشنده یورک شایر
تنها فلوت اسکاتلندی آهنگی را می نوازد
The tune rings out the justice cause
then blows due west across the moors
it passes by the eternal flame
then engulfs a young boys picture frame.
نوا از جانب قربانیان بر می خیزد
سپس در امتداد غرب دشت نواخته می شود
با اشعه ای ابدی عبور میکند
سپس در تصویر پسر بچه ای غوطه ور می شود .
His room is as it was that day
for thirteen years it’s stayed that way
untouched and frozen forever in time
since that tragic day in 89.
اتاقش درست همونی هست که دیروز بود
برای 13 سال به همان شیوه مانده است
بدون دستکاری و یخبندان از آن روز برای همیشه
از اون روز غم انگیز در سال 89
And as it plays its haunting sound
tears are heard from miles around
they’re tears from families of those who fell
awaiting the toll of the justice bell.
و هنگامی که صدای فلوت نواخته می شود
از فاصله های اطراف صدای گریه شنیده می شود
آن صداها از خانواده های آن ها ییست که هنوز به انتظار
شنیدن صدای عدالت نشسته اند .
Dave Kirby 2002
ترجمه: حامد کاوه ئیان
---------------
لک لک ها در پرواز
وقتی می آمدند ،کودکی با شوق آن ها را همراهی میکرد
وقتی می آمدند ، نغمه باران را سر می دادند .
وقتی می آمدند ، پسر بچه ها بادبادکهایشان را به هوا می فرستادند
وقتی می آمدند ، مادری با انگشت آن ها را به کودکش نشان می داد
وقتی می آمدند ، آسمان آبی بود.
همه ی دلخوشی بندر شمالی جزیره، آنها بودند .
کارگران ساده بندر ، پیر مرد ی که در گوشه تنهایی کافه ودکا می نوشید
بچه هایی که در خیابان ها با شور و علاقه فوتبال بازی می کردند
مردانی که خسته از سر کار برمی گشتند
زنانی که به رقص و پایکوبی می پرداختند
همه وهمه
صدای آنها را می شنیدند ... هیاهوی آن ها را می دیدند
آن ها قهرمان بودند
هنوز در آنفیلد زمزمه آن ها به گوش می رسد
هنوز مردم برایشان شال های سرخ رنگ ، تکان می دهند
هنوز هم صدای آن 96 نفر در" هیلز بورو" می پیچد
هنوز برای لک لک ها می خوانند:
هرگز تنها نخواهی رفت ...
و خواهند خواند :
هرگز تنها نخواهی رفت ...
هرگز تنها نخواهی رفت ...
هرگز تنها نخواهی رفت ...
شاعر: حامد کاوه ئیان
--------------------------------------
WE LOVE JOHN BARNES
WE LOVE JOHN BARNES,
WE LOVE JOHN BARNES,
J.B. – WE LOVE JOHNNY ON THE BALL.
HE’S FANTASTIC,
LEGS ELASTIC,
HE STANDS PROUD WHILE ALL DEFENDERS FALL.
SHOUT IT LOUD LIKE,
SHOUT IT ALL AROUND LIKE,
SHOUT IT IN THE GROUND LIKE,
OR ANYWHERE AT ALL, THAT –
WE LOVE JOHN BARNES,
WE LOVE JOHN BARNES,
WE LOVE JOHN BARNES, JOHNNY ON THE BALL.
ما عاشق جان بارنز هستیم
ما عاشق جان بانز هستیم،
ما عاشق جان بانز هستیم،
جی. بی. - ما عاشق جان بارنز هستیم وقتی پا به توپه.
اون فوق العادست،
پاهاش مثل فنره،
وقتی تمام مدافعان از پا افتادند اون با غرور می ایسته.
با صدای بلند فریاد می زنیم،
همه جا جیغ می کشیم،
تو زمین فریاد می زنیم،
و هر جای دیگه داد می زنیم –
ما عاشق جان بانز هستیم،
ما عاشق جان بانز هستیم،
ما عاشق جان بانز هستیم، جانی پا به توپ.
